Keloid (łac. keloid) jest zwany także bliznowcem. Keloid ma postać przerośniętej i stwardniałej blizny o guzowatej strukturze.
Keloid powstaje w skórze. Przyczyny keloidu nie są do końca poznane.
W niektórych przypadkach udało się stwierdzić czynnik etiologiczny choroby. Keloid może powstawać pod wpływem urazu, np. oparzenia, albo przekłucia.
Czynniki genetyczne bardzo wpływają na keloid. Bliznowiec jest dolegliwością, która ma charakter rodzinny. Keloidy najczęściej powstają u przedstawicieli razy czarnej.
Blizna jest pojęciem wywodzącym się z dermatologii. Należy do grona zmian skórnych i z reguły jest następstwem uszkodzenia skóry właściwej oraz zastąpieniem powstałego ubytku przez włóknistą tkankę łączną.
Keloid to blizny, które mają charakter przerostowy.
Powstają w sytuacji, gdy ilość włóknistej tkanki łącznej znacząco przewyższa ilość tkanki, która została zniszczona przez uraz. Wyróżnia się także blizny o charakterze zanikowym.
Pojawianiu się keloidów sprzyja zespół Turnera, który jest zespołem wad wrodzonych uwarunkowanym genetycznie. Przyczyną zespołu Turnera jest całkowity, albo częściowy brak jednego z chromosomów X.
Charakterystyczne cechy zespołu Turnera to słabo zaznaczone cechy żeńskie, niski wzrost oraz wrodzona dysgenezja gonad, która przyczynia się do rozwoju bezpłodności. Czynniki ryzyka wpływające na zwiększenie prawdopodobieństwo wystąpienia zespołu Turnera są bardzo słabo poznane.
Częstość zespołu u dziecka nie ma żadnego związku z wiekiem matki. Hipoteza związku choroby z alkoholizmem ojca również nie została potwierdzona. Pierwsze objawy pojawiają się już w okresie prenatalnym, np. wodniak w okolicy karkowej. Aż 99% płodów cierpiących na zespół Turnera ulega poronieniu.
Powstawanie blizn jest naturalnym procesem polegającym na regeneracji skóry. Tworzenie się blizn jest jednym z elementów składających się na gojenie się rany. Blizny powstają w wyniku urazu, zabiegu operacyjnego bądź choroby.
Im większe uszkodzenie skóry, tym proces gojenia jest dłuższy, a prawdopodobieństwo powstania widocznej blizny większe.
Proces tworzenia się blizn jest ostatnim etapem gojenia się rany na skórze.
Blizna powstaje do 2 dni po zamknięciu się rany. Może zniknąć już po trzech miesiącach, ale w niektórych przypadkach negatywne czynniki zewnętrzne oraz genetyczne uwarunkowania powodują, że proces bliznowacenia przebiega w niewłaściwy sposób.
Wówczas bliznowacenie może się przedłużyć nawet do 18 miesięcy. W trakcie pierwszego etapu powstawania blizny nie jest możliwa ocena, czy proces przebiega prawidłowo.
Skóra produkuje wówczas włókna kolagenu, żeby doprowadzić do zamknięcia rany. W trakcie drugiej fazy regeneracji skóry włókna kolagenu przenikają do okolicy zamknięcia się rany formując wokół niej warstwy.
Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:
- keloid leczenie
- keloidy